Pencerenin Önünde Adam Şiiri - Mehmet Özsan

Pencerenin önünde adam;
Dişarıda kış,
Ayaz var,çıldırmış cinsinden
Havada pus,
Güneş yok,
Sokak bomboş.

Pencerinin önünde adam;
Bu ne kasvet?
Vivaldi'nin Dört Mevsim'ini koydu,
Gözleriyle bulutları araladı,
Ölgün güneşi buldu
Üzerine Van Goch'un sarı güneşlerinden birini yapıştırdı.
Birden;
Kafeslerdeki ötücü kuşlar canhıraş şakıdı,
Kırık saksılarda çiçekler açtı,
Bütün örselenmiş aşklar dansa başladı.
Dört Mevsim:Bahar

Pencerenin önünde adam;
Dışarıda kış.
Kar başladı, tipiye vuracak belli
Sokağa bir çocuk girdi,
Elinde bir şişe şarap
Köpek öldüren cinsinden,
Diğerinde bir kedi.
Şarap, çocuk, kedi bir yumak,
Birlikte ısınıyorlar sevgiyle...
Umurlarında değil yoksulukları, onun kadar.
Odanın sıcaklığı, sevgiyi kıskandı.
Arkalarına bakmadan gittiler;
Sokak yine bomboş.

Pencerenin önünde adam;
Dışarıda kış.
Tipi başladı;
Öldürecek bu iç sıkıntısı...
Kendi kendine mırıldandı adam.
Ey benim şaşkın şair ruhum,
Sen istedin diye bahar gelmez ki...
Dört Mevsim:Kış

(Eskişehir-2006)