Pencerenin ışığı Şiiri - Ömer Kılıçay

İlk kez duvarların ne denli konuşkan olduğunu gördüm.
"Selam" dedim. "İlk kez karşılaştık senle, tanışalım istersen"
Ses gelmedi. Bir müddet oturdum, iskeleti demir oturağı ahşap bankta.
Tekrar "merhaba" dedim. Yine duymadı beni.
Yırtık battaniyeyi çektim üzerime, uzandım dibine...
Gözümü alamıyordum, ondaki yirmi beşe yirmi beş pencereden...
Bankın ahşaplarından biri gevşemiş, döndükçe ses yapıyor...
Sese uyanmış olacak ki "hoş geldin" dedi.
Kalktım hemen, omuzumda battaniye oturdum.
"Hoş buldum" dedim. Nasılsın diyemeden "sende terk edip gideceksin. Diğerleri gibi" deyiverdi.
Buruk bir sevinç kapladı içimi.
Kalasım yoktu orada. Ama serzenişi aldı beni.
Ara vermeden anlattı. Kimlerin onu terk edip gittiğini.
Bazılarından söz ederken sakin ve sevimli oluyordu.
Genelde ise üzerlerine yıkılacakmış gibi anlattı.
"Ben" dedim. "Beni nasıl anlatacaksın?"
"İçinizde ilk kez benle tanışmak isteyen adam. Diye" dedi...
Bugün vedalaştık.
O ağlamadı, bende gülmedim. Pencerenin ışığı ikimizi de susturdu.