Rüzgarı yüzüme sürerek,
Dağları aştım.
Turaçın bozkırda ki hüznü
Kayboldu yankılanarak raylarda...
Tren; Penceren de başkalaştım.
Kirpiklerimle
Çam dalları konuştu bazen.
Köpeklerin kızgın havlamaların da
Küçüldü zaman.
Göz yaşlarım vardı.,
İstasyonlar da durduğun an..
Tren; Penceren de başkalaştım.
Dönen demir tekerlekler de
Kaldı
Uzaklaşan evler,insanlar.
Zaman hızlandı.....
Daha yolumun yarısı
Gün ile öpüşünce akşam:
Tren; Penceren de başkalaştım.
Tanel CanayakKayıt Tarihi : 1.4.2008 13:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!