Penceremin önü Şiiri - İsrafil Yıldızkan

İnsanlar geçiyor
------Penceremin önünden.
Sıra sıra,
-----Dizi dizi.
-Kimi hüzünlü, telaşlı,
-Kimi gülerek, neşeli,
-Kiminin sevdiği kolunda.
-Kimi boynu bükük,
------Kaldırımlarda.
Seyyar satıcılar geçiyor
------Avaz avaz bağırarak.
Çoğunun ne dediği
------Ne sattığı bilinmiyor bile.
-Sebze meyve…
------Çakmağın yanında,
Tarakta satıyorlar.
Çoçuklar geçıyor
------Cıvıl cıvıl,güle oynaya.
Sırtlarında ağır yükleri,
------Sırt çantaları,
Ellerinde beslenmeleriyle.
Birden sessizleşiveriyor
------Penceremin önü.
Kimsecikler geçmiyor.
------Tam hüzünlenecekken,
Bir uğurböceği konuyor
------Penceremin önüne.
Baharı müjdelercesine
------Bir iki tur atıp
Açıveriyor benekli panzerinin
------Altına gizlediği
----------Şeffaf kanatlarını.
-Bir dilek bile dileyemeden
-Bir merhaba bile diyemeden
------Uçup gözden kayboluyor.

Serçeler konuyor,
------Penceremin önüne.
Cıvıldaşıp oynaşıyorlar
----------Doyasıya.
Teker teker kaldırıma inip
-Hızlı ve telaşlı
------Birşeyler toplayıp
-Tekrardan konuyorlar
------Penceremin önüne.
Seyre dalıyorum;
------Ufacık bedenlerdeki
----------Canlılıkları.
Komşumuzun kedisi sarman
------Beliriyor, köşebaşından.
Sinsi sinsi yaklaşıyor
------Penceremin önüne.
-Bağırarak, uçun, kaçın,
------Demek istiyorum
----------Çırpınıyorum! .
Oyuna dalmış serçeler
------Sesimi duyuramıyorum
----------Camlardan! ..
-Kırıyorum penceremin
------Camlarını.
Uçup gözden kayboluyorlar.
Telâşlarını, korkulrını atıp
-----Tekrar dönüyorlar pencereme.
Ama konmuyorlar artık.
-Sarman’a küfür,
-Bana teşekkür edercesine
-Bir tur daha atıp
------uçup gidiyorlar.

-Sarman! ..
Küfür edercesine
Dik dik bakıveriyor yüzüme.
-Ben keyifleniyor,
------Gülümsüyorum.

Bir sıcak esinti giriyor
------Penceremden içeri.
-Bahar kokuyor;
------Selâm kokuyor;
Sevinç ve neşe doluyor odam.
-Kırılan camlar, pencerem
------Umurumda bile değil;
Yalnız değilim artık.
------Seçelerim var....