Pencereme konan bahar

pencereme konan bahar
ah... ne geç ulaştın
seni lacivert kanatlarında getiren
yorgun bir güvercin miydi
sen benim her gece gördüğüm düş müsün
içinde yüzdüğüm kopuk hayat

kördüğüm olmuş bir şehir içimde
ve sancılarım hummalı bir susuştur

ne aklımdan geçer böyle ölüm ansızın
ne suratına tükürülesi korkularım
varsa mutlak galibi bu dalaşın
o da zamana mağlup

o azgın ırmağın girdabından kim kurtulur
düşüp çavlanlarından
mesafenin kankardeşi
seyyarelerin çektiği yel değirmenleri
bölünür yüzbin zerreye her düşüşün sonunda

böylece son bulsaydı
belki ölüm daha yakın
gözüm kaldı çivilenmiş akşamlarda
ne yapsan çaren yok
ışkınların kanatır etimi
borçlusun ey bahar
ya gençliğimi ver
ya da diyetimi