Penceremden Dünyaya Şiiri - Soner Akyol

yıllar olmuş bu kabuğu terk edeli,
geri dönsem bulacağım kalın bir tabaka toz öbeği,
kenarlarını sarmış odamın örümcek ağı,
pas tutmuş kapımın menteşesi,
gıcırdatarak açsam,
geçmişe açılsa bir tarafı,
bir tarafından izlemeyi bırakmadan bu harabeyi,
dalsam içine anıların,
tek tek çıkarsam geçmişten beni ben yapan anları,
beni bana katan yabancıyı çıkartsam,
kendimi öğretirken yeniden,
aynı satırlara onun adıyla başlasam,
bir düş kurarken yeniden,
penceremden öteye, dünyaya açılsam.

gündüzü teslim ederken geceye,
hafif bir rüzgâr ve tatlı bir müzik yanı başımda çalar,
sigaramın yanışından çıkan çıtırtılar eşlik ederken,
aynı hayali ilk günün heyecanıyla kurmayı hayal ettim bu odada,
nasıl bir çaresizlik ki bu,
pencerem açık, sigaram elimde,
dumanı bu odamda hala hapis,
döner durur başımın üstünde,
5 yıl önce soluduğum nefes yanı başımdan geçti az önce,
nasıl bir mekân ki bu,
zamandan bağımsız, hapsetmiş beni kendine,
duvarlarında boy boy adın kazılı,
son çıkışımda bu odadan,
kapıyı çekerken, bedenimi de bıraktım içeride,
o da hala ilk gün ki gibi duruyor yatağımın üstünde,
üstünde bir avuç toz tabakasıyla kaplı sadece.

baharının üstüne kışımı çekmeden aldım üstüme bembeyaz kar örtüsünü,
bu odanın duvarları tahtadan değildi,
daha koyu bir karanlık sarmış özenle düzenlediğim masamı,
sayfalarım sararmadan kömür karasına dönmüş,
sadece senden bahsettiğim yerler okunacak kadar parlak,
bu oda bu kadar dar değildi,
bir kişiyi daha alacak bir yer kalmamış yanımda,
penceremin dışında safderun bir beyazlık var,
buraya da bir faydasını göremiyorum haddizatında,
aynadaki bu adamın rengi daha soluk,
burada bulunmamın nedeni tevekkeli olmasa gerek,
mukadderatım burada bitiyorsa, penceremden öteye açılmalıyım yeni ve ebedi dünyaya.