Penceremdeki Gökyüzü

Kara dediler O suçlu!
Biri onu asalım dedi
Diğeri hayır bu onu yüceltir
Sonra dediler en iyisi onu zindana atalım
Ve alnına yazalım ki suçu gölgesi gibi kendisini takip eder olsun

Ben evet ben de oradaydım
Onlar kendi tuzaklarını yazarlarken
Göz yaşları vardı yağmuru kıskandıracak kadar
Titreyen dudaklarımda duyulmasını istediğim feryadım vardı
Bir de haykırışımı duyan sessizliğimin çaresizliği

Ey oğul söyle bana!
Derler ki dışarıda gün başka doğarmış
Güneşin kolları arasından gökyüzüne ulaşan mavi bir başka olur
Bakanlara ferahlık verirmiş
Şimdi söyle bana mavi siyahtan daha mı beyaz

Ey oğul söyle bana!
Derler ki dışarıda ağaçlar rüzgarda başka sallanır
Dallarına sığınan kuşlar yuva yapar, şarkılar söylermiş
Gölgesinde yolcu yorgunluğunu atar dertlerini unuturmuş
Yağmur yaprakların üzerinden gelin gibi süzülürmüş

Ey oğul dinle!
Bizim ağaçların dalları soğuk ve yalın
Üzerinde mazlumların gözyaşları süzülür
Gölgesinde ise asla yorgunluk atılmaz
Hiçbir zaman meyve vermez dallarında ki kederden başka
Duyulan tek bir seda yat ve kalk

Bilemem oğul!
Doğru yanlış ne anlama gelir
Artık hiçbir şey bir şey olmuş
Söz söylenir söz atılır olmuş
Artık kendimde kalan tek hatıram
İçimde avuttuğum sadık pencerem
Belki bir umut dersin ya
Sanmam geriye dönüp bakabileceğim bir gündüzüm olmayınca
(16.02.2003)