Pencerem Ve Ben Şiiri - Hüseyin Karahan

PENCEREM VE BEN

Perdeleri sararmış penceremin dibindeyim sessiz ve sakin
Eskisi gibi yok coşku
Kim bilir farkında olmadan neler gitti ömürden
Kim bilir kaç aşk mevsiminde güneş yeniden doğdu
Belki de farkında olmadan hayatın baharında ömrümüz soldu

Eskisi gibi güneş doğmuyor çerçevesi yıpranmış pencereme
Daha bir hüzünlü ve birazda yorgun galiba camın buğusu
Bakıyorum da şöyle bir köşesinden
Uzaklardaki dağında kalmadı be, ihtişamlı beyaz örtüsü

Yağmur bulutlarında ayrı bir hüzün var
Eskisi gibi yağmıyor Nisan yağmurları
Ve bakıyorum da sokaklarda kalmadı
Ne kuşların ötüşü ne de çocukların cıvıltısı

Göz ucuyla baktığım
Köşe başında buluşan,
Gizli gizli bakışarak birbirlerine mektup uzatan
Gençler de kayboldu,
Sanırım mutlulukları son buldu en son ki mektupta
Tıpkı hayat gibi…

Mutlulukta olsa, hüzün de olsa,
Farkında olmadan, kimseye çaktırmadan
Arada bir gözlerimde yaşlar akardı
Ya içime hapsoldu çıkmak bilmiyor
Ya da kör olası vanası bozuldu…

Kaldık galiba bu devranda üçümüz
Güneş yakmasın diye gölge yapan perdem
Buz kesmiş havalarda beni koruyan pencerem
Ve hiçbir zaman gönülden sevilmeyen, sevilemeyen ben…

Varsın kalmasın etrafımda, olmasın kimse
Sevene de sevmeyene de selam olsun herkese
Yaa sevgili pencerem yansıtıyorsun şakaklarımda ki beyazları
Benden bu kadar bekleyelim görelim, alnımızdaki yazıları…

Ömür denilen vakit üç ayrı zamana ayrılmış
Duygular üzerimize serpilmiş karanfil misali
Nehir yataklarında Nilüferler açmıyor artık sanki
Kim bilir pencere daha neler gösterecek daha neler göreceğiz
O hayatın üç vaktinin sanırım sonuna geldik
Doğduk, büyüdük belki de yarın öleceğiz