Pencerelerden Şiirler-VII

Ne kadar yarım yamalakmış ömrüm
Aslında her şey buradaymış
Gördüğümü sandığım bir düşmüş
Yararlarım küçücükmüş
Ben varmışım
Yalnızlık kendime cezam

Zor sanmıştım
Başlayamamıştım hep
Geç kalmıştım
Ondan yaşlanmışım
Başlayınca büyüyormuş insan
Bitirince güzelleşiyormuş
Ben zafer kazanmadıkça
Koşarmış zaman

Ne kadar güçmüşüm gözlerde
Ben bir dilek ağacıymışım meğer
Yıldız sanırdım gözlerinmiş
Kaydıraklar boşmuş
Kaçan benmişim aslında
Ellerimden değil
Yüreğimden bir boşluk
Varmışım aslında

Umutları ben var etmişim
O nedenle tüketmişim
Ben umutmuşum meğer
Kendimi avutmuşum