Pencereler Şiiri - Hilal Erboyacı

derin bir sükût yansıması pervazlarında gezinir
vehme kapalı
görünen o ki her biri ne sırlar saklar
belli ki hepsi ahde vefalı

sakin /sıradan zorunlu bir yürüyüş sonrasında
gözüm takılır
derin bir iç çekişin kendine yandaş aramasıyla
dikkat kesilir

kiminin verniklerinde eskimiş/yıpranmış bir zavallılık
yardıma muhtaç
kiminin yepyeni pen’li çalımında gösteriş
ezilir karşısında zavallı ağaç

ne çok öyküye tanıklık eder /anlatmaya kalksa
kim bilir ne çok anısı var
ne çok açılır karanlıktan aydınlığa pencereler
ne çok acının parmak izlerini saklar

bir dürbünün hınzır sinsiliğiyle /sivrisinek hızında
giriverdim birine
tencerede aş kaynar/çoluk çocuk da var
lakin kira vermek gerek ev sahibine

gelmese dedikleri ay başı geldi bile/kime dert anlatılır
yemesen /almasan olmaz
gel de on yaşındaki çocuğa durumu anlat/yüreğim parçalanır
ah/ olsa da versem/bilirim almaz

gelmişken şuraya da uğrayayım/girdim içeri
şahidim pencereler
belli ki bu evde sıkıntı yok/her şey özenli
/demeye kalmadı /
yatakta bir hasta inler

/nerde kaldı bu adam /kadın dünyaya geldiğine pişman
adam başka kollarda belli
herkes kendi kaderini yaşar/daha ne çok insan var naçar
bunu nasıl söylemeli
…………………………
şimdi anladım perdeler niye kapanır
insanların yüzleri niye gülmez
belgedir şiirim ey tarih/ sene iki bin on Ocak’ın on ikisi/
bu çile bitmez

ben dışardan bakayım en iyisi/ kaçtım ışık hızında
sayısız pencereye bırakıp iç çekişi/ gülücükler dağıtıp
/amacım pozitif enerji saçmak/ yürüdüm kaldırımlarda