Pencereden Yansıyan Karanlık...

Anlıyorum sanki..

Asansör boşluğundaki kabinlerin
Nefessiz havayı soluyuşları gibi,
Suskun gecelerin boğazına düğümlenmiş
İntihar provalarını..

yada

Açılmayan kapıların ardından
Şaşkın bakışların, Renksiz ürkekliğinde
Bir sonu beklemekten aciz bedenlere sıkışmış,
Mülteci ruhların ızdırabını..

Duyuyorum sanki,

Amuda kalkmış kahpeliklerin,
Dalga geçercesine küfredişini

Ve
Siyah ile Grinin arasında buruşmuş bir rengi
Ellerine kına yakmış, sokak çocuğunun
Akortsus sesiyle selamlayışını..

Dokunuyorum sanki,

Kırbacı, teninde hapsederken
Sakallarını pas bürümüş bir ihtiyarın,
Son manevralarından uzak dualarında;
Parlak yüzleriyle, Yüksek binaların uçurumlarından düşen
Ergen korkularının büyüyen tüysüz ölümlerine...

Sanki

Yumruğumu sıkıp, kendime çevirince aynayı

İhanete uğramış merhametin, ürkekliğini hırpalarken buluyorum
Yansımasız sancılarımı

Sonra;
Parçalarken göğüs boşluğum parmaklıklarını

Asıyorum sanki

Fahişeleşmiş bütün kalp ağrılarımı.

En sonunda;

Sen morfinsiz doğururken şiringaya Göz bebeklerimin yağmurlarını
Farelerin kemirgenliğinde
Yüzbinlerce cesedin, selam verişiyle
Secde duruyor İrkilişlerim.

Ölüyorum Saki..

Kalan Sağlar Senindir

Vur Beni...