Pencere Şiiri - Metin Yurtsever

Sabahın erken saatlerinde,
Uyanırım aniden geçmişten gelen sesle.
Hemen kalkarım,yavaştan acarım penceremi;
Serin bir rüzgar eser,
Deniz ve yosun kokulu.
Derken bir vapur düdük çalar
Artık gidiyorum dercesine acı acı.
Gözümün önüne gelir birden
Amaçsızca oraya,buraya koşuşturan
Nereye gidiyorsun,Ne yapıyorsunuz diye sorsanız,
Cevaplayamayacak insanlar.
Sonra uzaklardan bir kedi sesi gelir,
Herhalde ürkmüştür köpekten,
Yada, önünden alınan ekmeğini
Geri alacak gücü yoktur miyavlar boşuna.
İspatlamaya çalışır kendini bu düzene..
Sonra hıçkıran br çocuk sesi,
Yatağımdan kaldırır beni pencereye doğru
Sinirlenir ne insanlar var derim.
Bir çocuğu ağlatır susturamaz diye düşünürüm.
Oradayken birden sütçünün sesi gelir uzaktan,
Süttt.., sütçü yankılanır sessizlikte.
Dolaşır sabahın erken saatinden
Öğlenin kavurucu sıcağına.
Seslerin hepsi karışır kulağımda,benliğimde
Kendimi yaşarım bu olaylarda.
Her şey bir amaç uğruna diye düşünürüm.
Acaba biz ne yaptık...,
Bu düzeni düzgün olmayan dünyada,
Belki hiç birşey belki çok şey.
Göreceğiz bunu zamanın sonunda.
Sonra her şey silinir kulağımdan,
Bizim hanımın kahvaltı hazır sesiyle.