Pencere Şiiri - Veysi Çakır

Penceresiz büyümüşüm elimde çocukluğum
Geçtiğim her yere pencere bırakıyorum artık
Tesadüflere inancım yitirdim bu zalim pencerelerde
Biri çıkıp yabancı! ! dese, yetmez miydi? Elimdeki çocuğa

Boyacı oldum dondurmacı oldum bir pencerenin dibinde
Kurumuş güller yağardı dondurmalarımın üstüne
Boyatırdım masumluğumu beş liranın endişesinde
Uçurtma mı? olduk yer döşeğinde

Kağıttan yapardık ve en ucuz düşlerimizdi uçurtmalarımız
Bir rüyanın sımsıkı sardığı ellerimiz
Açılıverirdi annemizin herşeye rağmen olan seslenişinde
Karadır ki ne kara

Kazmayı vururduk toprağa aşk çıkardı sevda
Dedemin ellerinde Nenemin yeşil taşmış gözlerinden
Baba diyemedik üç adım geriden attığımız gövdelere
Suçlu suçsuz aramak bir boyacı sandığında olmayan yeşil

Katilimdir bir şiirde sevda yazmışsam
Nenemin yeşil gözlerinde, beyazlar çıkardı vurduğumuz yer
Kapkaraydı toprağımız yine de usanmadık
Ben namus bekçisi değilim üstü kapanmış iki yüzlülüğe

Gece olsun geçsin bir köpek evin önünden
Deprem sevinci sarsın her tarafımı
Belki yırtılır kara toprak beyazlar içinde
Öyle bakmayın bana, hüzünlenip yakarım bir sigara

Uçurtmamı vursunlar bir mapusun bahçesinde
Voltalarım kısalır, gökyüzünden uzaklaşırım
Birazdan gündüz doğmak üzere gelecek kapıma
Ölürümde gitmem dar ağacına, bakmadan Nenemin yeşili taşan gözlerine