Pencere Şiiri - Suleyman Zorman

Yine buradayım.
Bir odanın içi
iki kişilik bir suskunluk kadar dar.

Camda gece var,
gece suya değmiş gibi,
ışıklar
kırılmış bir cümlenin heceleri.

Aşağıda bir şeyler el değiştiriyor,
adı konmamış,
dumanı üstünde.
Kimse kimseye bakmıyor
bakmak yetmez çünkü.

Bir yüzün var,
dağ gibi duruyor öbür camda,
ucunu görebiliyorum yalnızca.
Yaklaşsam susacak,
konuşsam uzaklaşacak.

Ben pencereye yakınım,
sen uzak.
Aramızdan
bir nehir geçiyor
adını söylemiyoruz.

Oda nefes alıyor,
biz tutuyoruz.
Gece uzadıkça
ikimiz de
bir yere ait olmamayı
daha iyi öğreniyoruz.

Yine buradayım.
Camda kalan şey
içeridekinden
daha gerçek.