Pencere Şiiri - Füsun Uluşahin

Belki gittim,
Yoktum uzunca bir süredir.
Sen ise anlayamadın,
Neden sebepsiz gittiğimi.

Sana göre sebep yoktu,
Her şey yerli yerinde.
Suçladın belki de beni,
Günahımı aldın
Kaç kez düşüncelerinde...
Dualarına karıştı beddualar.
Durup düşünmedin bile.

Sadece kendi penceren vardı.
Aklına bile gelmedi
Başka pencereden bakmak.
Sandın ki; tüm pencereler
Aynı yöne açılır.

Haklıydın belki biraz da.
Kolu çevirip, kendine çekmekti
Açmak içim tüm yapman gereken.
Yaptın da bunu defalarca.
Pencereyi aralayıp,
Dışarıya baktın sürekli.
Hep dışarıda aradın
İstediğin huzur ve mutluluğu.

Dönüp içeri bakmak
Aklının ucundan bile geçmedi.
Pencereyi açıp
Ayazı kucaklamayı seçtin.
Göremedin içeride var olan
Sevda ateşini.
Yetmedi o ateş ısıtmaya seni.

Korusada üşütmekten
Sen terlemeyi seçtin.
Aklına bile gelmedi.
Pencereni açtığında,
Dışarıdan bakanların içeridekine
Hasret olabileceği.

Açıp araladın defalarca
Elinin altındaki pencereyi.
Peki mutlumusun şuan?
Pencerenden giren hava
Can oldu ardında bıraktıklarına.

Seni sıkıp sarmalayan oda
Huzur oldu sokakta kalana.
Boğulurken sen sevda ateşinden,
Yaşam enerjisi oldu
Ayazda donana.

Oysa sen sadece
Bir pencere açmıştın hayata.
O an rahatlayacaktın.
Evet rahatladın da hemde
Hiç hesaba katmadan sonrasını.

Üzülme sakın.
Herkes mutlu şimdi.
Kendi tercihini çoktan yaptın.
Sen pencere dışında ayazda
Pencere bulduğuna şükreden
Yerinde zevki sefada....