Pencere Şiiri - Savaş Barha

Sen, başka şehrin sabahlarına merhaba derken;
ben, bu şehrin sokaklarına küsüm, dargınım.

Kovuğa girip inzivaya çekilmek gerek,
kar topu oynayan çocukları uzaktan seyrederek,
geçip giden ayaklı mahlukâtı görmezden gelerek.

Günleri saymayı bırakıp
boşluğa düşmenin kederiyle yalnızım.

Pencerem, kahvem, kitabım, kalemim,
bahçendeki yapraklarla süslediğim ayracım...

Yalnızım.
Sensizim.
Sessizlikteyim.
Sana hasretim.