10 Kasım’dı 21.05’i gösteriyordu saatim. Havanın üzgüsü çoktan çökmüştü içime, yağmur damlaları çarpıyordu pencereme, kör kütük aşk yüklüydüm. İçimdeki aşk ateşi sühuneti, pelteleştirmişti bedenimi, baygın bakıyordu gözlerim, flu idi her taraf, başkalık hissediyordum, pusmak istemiyordum sondan.
Alkol alıp, meze yapmak istemiyordum yaşadığım aşkı, alkol almadan sarhoş olmuştum nice…Dalıp giden bakışlarımda kim bilir nerelere sarkmıştım. Yalnızdım, korkutmuyordu yek başına kalmak. Hiç kuşkusuz, sakıncasız, aşkı yaşıyordum. Sevincimi kuşku ile zedelemek istemiyordum.
İrkildim çalan telefonla, umurum da değildi arayan, susmuştu sonunda. Acaba diye takılı verdim birden gelen aramaya. Acep dedim neden takılırız ki biz, bu acabaya.
Telefonum her zamanki çalışından farklı çalıyordu. Odamda ki atmosfer bozguna uğramıştı ikinci çalışta. İçimdeki seda cevaplamamı istemiyordu inatla...
Tamamını Oku
hayatın kıyısından süzülen bir çift gözyaşıdır ayrılık.tebrikler seda iyi yansıtmışsın...
tebrikler sayın seda hanım.ve teşekürler mehmet bey.bu yazıyı okumaktan mutluluk duydum...
gerçekten hoş bir yazı..belki biraz daha çalışılırsa...
ama güzel tebrikler..
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta