Pencere 2 Şiiri - Dilek Burak

zarfı açılmamış küfürleri büyüttü
gövdesinde gece
tam orta yerinde cümlenin
tiz ve titreyen sessizliğin
uysal bir bahanesi susmak
çekilen her tespih tesellisi
ağırlaşan nesneler kadar soğuk
sırları sökülmeden biten her öykü
sanırımla başlayan sözler denli sıkıcı
bu yüzden çok konuşurum kendime

dilimin yandığı günahlardan çıkmıştır yüzüm
içimde bilenen öfke
ellerim kadar yumuşak değildir
sevildiğinde bile
bu yüzden çok susarım kendime

insanlar inanmadıkları masalları anlatırlar
avutmak için yalanlarını
bir çığlığı bastırır gibi göğsüme
duvara yapıştırdım sesimi
bu yüzden çok tersim kendime

duası okunmuş nohutlar ve fasulyeler
porselen kâselerde devindikçe
huzuru, ipe dizilmiş boncuklar sayıyordu
sormadım kaçıncı kez gömüldüğümü
gül suyu kustuğum sokağa
kaç kere "öldüm” ve piç oldum

ayraç öznesi olmayan ayırtı şimdi
yürekli miydim sırtımı dönecek kadar
tersi de olsa sorarız neden diye
gri bir boşluktan bakarken birbirimize
bu yüzden yanıtsız bir soruyum kendime

merhem sürüyor gitmelerim
iyi gelsin diye kirpiklerime
acının rengini soruyor bir kuş kanat çırparken
dil sürçmesi değil mi yaşamak dediğimiz kehanet
acının rengi yok
rengi yok acının

pencere önünde geçen
mevsimin hiç değişmediğini anımsatan
daha çok tuzundan hayatlar
tahliyesi ertelenmiş umutlarına mum yakıyor
ya tutarsa
amin sesiyle uykuya sarılmış çocuklar gibi
dizlerini döven gün
incir ağacının gölgesine üşüyen anıları topluyor
ter içinde gülüşleri

bu yüzden ben en çok sabahın gözlerindeki
karanlığı öperim

2010