Pencere Şiiri - Şinasi Öztürk

PENCERE

Sanki bir yol çizer sonsuz âleme
Bana hayallerim bu pencereden.
Hayaller kaybolup gitmesin diye
Uzanır ellerim bu pencereden…

Kim bu yalnızlığı başımdan savar?
Kapılar kilitli, etrafım duvar
Odamın dışında umutlarım var
Çağırır dillerim bu pencereden

Çeşmeler aksa da berrak ve duru
Dudaklarım çatlak, boğazım kuru
Dışarda bir sağnak rahmet yağmuru
Sızıyor odama su pencereden

Karanlık ve sessiz esrarlı gece,
Bir aşk fısıltısı duydum; düzmece
İçimden, hayâsız şu iki gence
Haykırmak geliyor; “tuu! ” pencereden

Pencere; yükselen güneşi seziş
Ve o korkunç karanlığı terk ediş…
Şu ağaç ta sanki bir yeşil derviş,
Çekiyor aşk ile hû, pencereden…

Çözüldü gecenin vurduğu kilit
Yıkıldı beynimi çevreleyen çit
Ve yine başladı o resmi geçit;
Gayesizler ordusu, pencereden…