Pencere
pembe panjurları vardı penceremin
güneş oraya nazlı nazlı dokunur,
beni, melek edasında uyandırırdı.
o panjurları hep acık tutardım.
sabahları melekler de gırebılsın,
benı mutlu ruyalardan
usulca uyandırsın dıye.
saçlarımı pencereden saçarken
yeşil kırları hayal ederdim
pencere kenarına oturup
ayaklarımı sarkıtmaksa
en buyuk zevkım.
bazan babamı beklemek
bazan da komşu kızının geçişini...
yağmurlarla konuşmak,
karlara dokunmak,
acıları oradan salıvermek,
ya da sigarayı öylece üfürmek..
pencere kenarlarında
bir ömür geçse de
ben hep pembe panjurlu,
guneşın en guzel degdıgı
pencerımı özlerim
Kayıt Tarihi : 27.1.2017 12:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!