Pencere Şiiri - Ömer Faruk Bostancı

Geldim ve görüştük; birden seninle.
Bir vefa örneği, bilmem kaç sene?
Düğünüm oldu bayram, sanki bilmece.
Bir sevdadır inan, garip pencere.

Islandı yağmurla koskoca cadde.
Eğilmiş boyunlar, vücut yüksekte.
Bilemiyorum nasıl geldi bu hale?
Kırık dökük, harap, bitap pencere?

Aldığım öç, kaldığım barınak!
Ondan başka yok, hiçbir sığınak!
Yağmurlar yağar, sağanak sağanak.
Başın kaldırıp bakar bakar pencere.

Bir gün geçti bak, oldu bak gece!
Sürüyor bitmedi büyük işkence.
Ne olur yardım et, aciz bu gence!
Kalır donuk haliyle, kalır pencere.

Dediler ki insan bir fikirmiş.
Nedendir bilinmez bir ‘tekir’miş.
Oyalanmış durmuş, hep yetirmiş.
Hüngür hüngür ağlar durur pencere.

Lütfen bana bir çıkış göster!
Damlıyor kanlı yaş! Başımdan ter!
Ürküttüğün senin, korktuğum yeter!
Bakar ama aslında görmez pencere.

Aklın bittiği yer fikrin başlangıcı.
Bir sadakı, bir oku, bir de keskin kılıcı…
Beni benden âli- değersizce kılıcı,
Senin bir bakmandır, bakma pencere.

Derdim söylesem, sana bir kere.
İflah etmez seni, bu kapanmaz yâre.
Cümle tabip gelse, bulamaz çare.
Düşünür… Bulamaz, çare pencere.

Ağlamaklı bir hâl aldı içimi.
Döktüğüm kanı, verdiğim canı, kimi…
Verme ne olur! Bırakma gençliğimi!
İnsaf der! Eylemez; salar pencere.

Dereler akıttı kan gözyaşı,
İnan ki bu dert, ağlattı da taşı.
Gitti gelmeyecek, daha kaçtı yaşı?
Ağlar ama duyurmaz, ağlar pencere.

Toprak, toprak olacak… Duracak öylece.
Burada bakmazlar yaşlıya, gence.
Bir gün gelip; alıp başım gidince…
Ağlar yaşlı gözlerle… Dalar, pencere!