Pencere Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

yağmur yağıyor...
içimde nisanlar kalmış olmalı...
kutu gibi bir evimiz vardı iki odalı
her zaman mum gibi, sıcacık, sobalı
küçücük penceresinden bakardım
ağaçların telaş içinde savrulan dallarına
saçak altlarında güvercinler otururdu
alt katta Meral abla, çok da güzeldi ama...
koşuşturan insanları taşırdı gözlerim
hepsi evlerine girer, kimi çayını demler
kimi pijamaları çekip radyonun dibine çöker...
akşam olup kararınca hava dalardım uzaklara
aklımda türlü hayaller, camın birinde arap kızı
bakar dururduk ıslak bomboş sokağa...
çocuklukmuş meğer akıp giden aşağıya
havası, kokusu mis gibi burnumda tütüyor
insanlar kalmış olmalı içimde...

önce düşlerimizi çaldılar
sonra gülüşümüzü dudağımızdan
yıllar...
ne aynalardaki yüzüm
ne gözlerimdeki hüzün
hepsinden biraz belki ama
hiç biri ben değilim aslında...

meyvesi acı ağacın
ellerim acı dudağıma değince
böyle olur bir şeyler içine sinmeyince
bir gün birden anlıyorsun
yanılgılarını...yanlışları...
fakat yapacak hiçbir şey yok...
ben oydum...
içim dışım ben, bana doydum...
yorgunum yalnız, çok yorgun...

yürüyüp gitmek istiyorum bazen
karmaşasından aklımın
yürüyüp gitmek uzaklara
dört yanım insan kırıkları
bırakıp gitmek de çok uzak bana...

...
yine yağmur yağıyor...
zaman bir başka zaman
hep o çocuk, o pencere
gözümün önünde...
nisanlar kalmış, insanlar kalmış içimde
kim bilir daha neler neler belki de...