Pembeli kadın Şiiri - Muammer Erdem

Bir kadın tanıdım uzaklardan.
Ne zaman görsem yeni bir tohum elinde.
Yeşertmeye çalışırdı.Yeni umutlarla.
Biraz da bana benziyordu.
Tutmamıştı onun da diktikleri hiçbir zaman.
Ya hava şartları,
Ya toprağından,
Ya da çevresinden.
Yine gördüm.Elinde yeni çiçek tohumları.
Bir umutla dikmeye çabalıyordu.
Gülümsedim.Ona sadece.
Bitmeyen çabaya,
Harcanan emeğe.
Bu kadar uğraşa ne gerek vardı.
Denemiştik işte defalarca
Tutturamıyoruz.
Tutmuyor.
O yılmıyordu ama.
Değişmeliydi bu gidişat.
Birileri buna dur demeliydi.
Derken;
Bahçe değişmeye başladı.
Her yanı mis kokulu pembe çiçekler sardı.
Başarmıştı bu kez.
Hem tohumu bularak,
Hem toprağını.
Değişmişti bahçe artık.
Pembe çiçeklerle.
Daha bir umutla bakıyordu geleceğe.
Pes etmemiş gözlerle.
Adını değiştirdim onun.
O artık Pembeli kadındı.
Gelecekten umutlu,
Geleceğe emin adımlarla ilerleyen.
Pembe hayallerin kadını.
Pembeli kadın yani.