Pembe Sözcükler Şiiri - Özge Özgen

Seni öpmeyi unutmuş biri olarak söylüyorum
Yağmur suyuna kül döküp
Kuşların
karanfil koktuğuna inanıyorum ben

Az biraz lacivert yakalı hırkan sinmiş üstüme geceden
Sabah kalkınca yüzümü de yıkamayacağım

Beklersen, çaputları birbirine bağlayan ellerimle
Ağzına incir ağacı bile dikeceğim

Kalbindeki son şiiri de
Topladım
Cebimden kestane şekerlerimi çıkardım bak ceketimi
koydum ortaya nar ayıkladım

Belki birlikte yersek, inceliriz
Daha zayıf kelimelerden doğarız belki de
belki belini kırarız
Muazzezin

Günün, o tuhaf yanıltıcı ıslaklığını avuçlarıma alıp
Öylece izliyorum senin
güllerle, konuşmanı

Etrafındaki bayaz laleler açmış olacak ki
Telefonun hep kapalı

Ankisörlü yalanlar icad ediyorsun

Bense inanır gibi yapıyorum

Halbuki, hava da toz izi var

Yokluğunda harfleri saymayı da öğrendim

Üstümde mor bir süpürge postalı

Mesala yıllardır kırık bir sandalyede oturuyorum
Başını aşağıya şarkıtan sarmaşıklar gibi
İki kolum var
İki de ayağım

Ve kalbimi çizikler içinde bırakan bu yağmurdan
Eteğimdeki taşları kabuğuna oturttum
Yine ağzımdan
bozuk kelimeler çıkıyor bak

Ama küfür değil

Bu arada senin güllerle konuştuğun konusunda
uyduruk cümleler düşerken
Muazzezin çenesinden

Yalan olmasın da

pembe sözcüklerin
tanrıya
yalvardığını bile gördüm...

Özge Özgen