Pembe Panjur Şiiri - Halit Koçak

Seni çok sevdim öyle çok sevdim ki sensizliği
Sadece seni seviyorum diyerek sarılmak isterdim sana
Güllerde bulamadığım omuzundaki kokunu tekrar içime çekmek,
Gözlerinin en içine bakarak tekrar titremek,
Sensizliğin korkusunu sen yanımdaykende yaşamak isterdim.
Ama artık sen yoksun tabi,gitmelisin gitmen gerek
Neden bilmiyorum, yoksa seni senden çok mu sevdim?

Sensizlik bugün başladı, yalnızlık koynumda yaşlandı bile
Seni sen yokken daha çok severdim, çünkü kalbim iki kez atardı
Senin yerini hiç birşey dolduramazdı kalbimi doldurduğun gibi
Neden sevgilim taştın yüreğimden aktın uzaklara, başka ellere.

Benden akan gözyaşları sana mutluluk mu getirdi rüya tabirinde
Çamur yağmurundan kaçar gibi gittin aşk dediğimizde yerde
Gel bitanem, gel sevdiğim o çamurlar paçana yapıştı bir kere
Dün sevdiğin, bugün istemediğin bu yüzsüz kalp hep seninle.

Gitme gurur eğilsin önünde,
Dalı kırar gibi elimi bıraktın,perde örter gibi gözünü kapattın
Kara bulutlar gibi hayatımı kararttın, o kadar acımasız olma
Vur, kır, yine git ama çok sevdim de gidiyorum olmaz
Bu dünyada hambalım en çok günahımı taşırım ama işte bunu kaldıramam

Teninin kokusunu rüzgardan kıskandığım sen...
Senin adını sevgilim koydum, artık hep adınla hitap edeceğim
Sevgilim;
Sensizliğin altında kaldım, üzülme mezarım pembe panjurlu olacak
Sen yine mutlu, sen yine bensiz ve hep umutlu olacaksın
Ben ise senin hayalinde, seninle göz göze gelmeye çalışacağım.
Pembe panjurdan sarkıp kokunu topluyacağım,
Sevgilim, sana tekrar aşık olacağım.