Aklımın bedenimi bırakıp esaretine girdiği geceler, yorgun bitkin bedenim uykuya hasret, kalbim bir tutuklu gözlerine. Kim derdi bir gün seveceğimi, ondan başka hiç birşey düşünmeyeceğimi. Her nefes alışımda bir adım daha yaklaşıyorum sana teninin sıcaklağını hissediyorum parmak uçlarımla alev alev duman duman yanıyorum seninle. Zifiri kara gözlerin beni içine aldığı an var gücümle sarıyorum. Nefesinin sıcaklığı vuruyor dudaklarıma beni asla bırakma sensiz bir dünya düşünemiyorum diye fısıldıyorsun kulağıma ikimizde sahte dünyanın pembe hayalleri arasında birbirmize sarılmış, nefes alma ihtiyacı bile duymadan sessizce bekliyoruz. Dünümü yarınımı hiçbirşeyi düşünmek istemiyorum sensizliğin düşüncesi kırıyor pembe hayallerimin kanatlarını…
01.03.2005 / 12:30 / Ümit Engin
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta