Pembe gömlek Şiiri - Oğuzhan Ergin

seni bir deprem gibi bağrımda taşıyorum
içimde yer yerinden oynuyor bu sebeple
bir mayıs akşamını anımsar oluyorum
başını eze eze hatıraların
uzaklarda bir yerde devleşiyor dalgalar
ismim de silinmiştir şimdi sahillerinden
kaldırımların kuru falında müjde vardır
bahar çoktan gelmiştir caddelerine
oysa ben odamın her köşesinde
soğuk kış geceleri için biraz sen saklıyorum
hava olabildiğince bulanık
ankara soğuk
insan yüzü donuk donuk duraklar bomboş
göğsümün kafesinde art arda ihtilaller
sayısız kez kuşatır evrenimi
takvimimden bir yaprak düşer yere
bir güneş daha batar
bir gün daha büyürüm
zaman geçer
ben avunurum korkuyla kuşatılmış gelecek düşleriyle
bir yanımda ıstırap çiçekleri
yol yokuş ve taşlı
taş sıcak güneş sarı
ince bir yanıklık yükler hatıralar sırtımda
zamanda yolculuk yapmak gelir içimden
yine bir bahar günü kesişir yollarımız
telaşlı meltemler okşar yüzleri
süslenir vadiler mehtap ve deniz
bir ışıltı gözlerinde yer edinince
ay kahrından karanlığa bürünür
ve ben tıpkı o akşamki gibi
pembe gömleğinden tanırım seni