Pembe Düşlerim Şiiri - Nihat Kuruyer

Yine kapanırken demir sürgülü kapılar.
Hasret kokan üç beş türkü dilinde..
Bir nefeslik hayallerin kollarına
Tutunup sana gelmek vardı...

Öyle rahatlık canımıza değmiyor pek işte
Karanlık değdirince ellerini gecelere
Yüreğimin mazgalları bir bir kapanır yüzüme
Kurduğum o güzel hayallerim var ya,
Siyah, ötelenmiş
Zenci bir bedene döner..

Sevdam umutlarım.
Yıkılan hayallerim yüzümde
Beş parmak duvar hatırasına benzer.

Geçen şu dört duvar arasında,
Kendi mahzenimde döner dururum.
Her yeni bir güne uyandığım da.
Bin bir çile düşer avuçlarıma.
Seni düşünsem, ovalarım dağlarım
Buralarda öyle çat kapı. hatır sorulmaz ki
Bir fincan sütlü kahve içmek
Yanık bir türkü dinlemek
Duvarlar seni duymaz ki, sevdiğim
Sarhoş kapısına kuma gelmiş gibi
Utanırsın havlu çamaşır asmaya..

Aslında düşlediğim dünya
Bir yudum umut, bağlamaktı gönül dalına
Herkes gibi bizde, sevda düşlemedik mi
Peki gördüğümüz, bu neyin düşüydü.
İşte bu yüzden isyanlarım vurmuş yüzüme
İşte bu yüzden dilim dolanmış dilime
Güneş batsın
Yıldız kaysın
Sen kal yine benimle.

Anlamadım ki seninle kurduğum
Küf kokulu yastığa bağlanmış
bir düşmüş
Bağırsam üç duvar ötede sesim duyan olmaz
Yine de, sürgüler kapansa da, yüzüme
Sen kal yine benimle..

Öyle, göz yaşı döktüm ki dünyada
Hep kaderime, say gitsin dedim
Mahşere bıraktıklarımı
Yazsaydım duvarlarıma
Dört kitap önünde
Kurumaz da kurumaz...