Pembe Bulutlar Şiiri - Ömer Ayhan Özdemir

Günün birinde bulutlar hakkında bir soru sordum sana. Herkese sorarım.

İnsan ancak kafasını kaldırmaya başlarsa benimle anlaşabilir. Bulut sorusuna hızlı cevap verebilen biri nasıl bulutları saatlerce seyretmiş olabilir?

Bir akşam üstü mutfakta oturursan ve bu gün ne kadar bağırdım diye kendine sorarsan ve aniden sıkılıp ayağa kalkarsan ve kapıdan dışarı ayaza kendini atarsan, o zaman beni hatırla.

Başkaları bu yazılanları, gece yatmadan önce sıkıldığım için yazdığımı sanacak. Bu yazıyı okuduğunda sohbetlerimizden birini hatırla.

Gün gelecek bağcığın çözülecek. O vakit dikkat et. Kar yağmayan bir akşamsa ve yanında kimse yoksa belki kendini susturmak istiyor muhtemelen başın ağrıyorsa, beni hatırla.

Ne kadar ironik değil mi? Sana sığınan ve senden kaçan bir akşamüzeriyim ben.

Sabahları aklına gelmek için çok geç, geceleri uğraşamayacak kadar güç. Akşamüzerinim ben senin.

Bir akşam oturursan ve nereye gidersem gideyim hep oradayım diye haykırmaya çalışırsan, beni hatırla.

Bu hatırladıklarının hepsini ben sana anlattım. Tek taraflı sanma. Evde, arabada, o sokak vardı ya o sokak, oranın başında... Ben seni hep hatırladım.

Son bir söz söyleme hakkı verseler bana, bulutlar pembe olsun derdim. Ne bileyim neden. Hoş olurdu işte.

Gökyüzü de sarı olsun. Limonlu ve çilekli dondurmalara benzesin bütün dünya.

Hem belki sen beni hatırlarsan kar da yağar bu akşam.