Ne kara kaşına ne tek bir sözüne kendimi anlatamadım
Duygularsa bir alem koştukça koştu fütursuzca peşinden
Sende canım vicdan yok ödedim oysa bu sevda diyetini
Bakma öyle gidemem ümit vermesende beklerim inan..
Vurgun deniz dibinde olur derlerdi en büyüğü şuramda
Aklım gidip geliyor şuurumsa kapalı oksijenim sensin
Odalar kodes gibi sıkıştım çaresizce eriyip gidiyorum
Sense kahpelik ederek kaçıyorsun öylece yanımdan…
Kırıldım şimdi gönlüm param parça olsada küsemem sana
Gel aşkım uzat bana ellerini koynuma öfke yakışmıyor oysa
Unut gitsin geçmişini yarınlara bakalım menekşe gözlerinde
Yeniden filizlensin pembe boyalı Alsancakta bakla sofa o evde..
Yaz: Mehmet Ali Tuna
13/03/2008
Kayıt Tarihi : 14.3.2008 10:04:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mehmet Ali Tuna](https://www.antoloji.com/i/siir/2008/03/14/pembe-boyali-bakla-sofa-ev.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!