Pelitözü Köyü Kahramanı Nevzat: -Hikaye
Pelitözü köyünde yaşayan Ramazan amcanın oğlu Nevzat, gurbet ilde çalışırken bir mektup aldı. Mektup annesindendi. Gelen mektuba hasretle baktı, çok özlemişti annesini, sevdiğini, köyünü. Köyde yaşamak isterim ama köyde karın doyurmuyor ki dedi, kendi kendine. Varlığımız ne ki? Bir inekle on tavuk. Bunlarla nasıl geçinir, insan? Gurbet,ah gurbet! .. Hasret koksanda mecburuz sende durmaya, çalışmaya diye söylendikten sonra başladı gelen mektubu okumaya.
''Canım oğlum neredesin, yetiş'' diye başlamaktaydı mektup. Şaşırdı ve merakla hızlı hızlı okumaya devam etti. Annesi Üç günde bir tavuklardan birinin kaybolduğundan bahsediyordu. ''Bir hırsız dadandı evimize, geceleri uyuyamaz oldum. Herkesten şüphelenir oldum oğlum, yalnızlık çok kötü. Tez zamanda gel, gözlerim yollarda bilesin'' diyordu.
Yıllık iznini alıp düştü yollara. Annem evhamlı zaten, ne oldu acaba diye düşünmeye başladı. Ah bir yakalasam o hırsızı. Doğduğuna pişman olacak o. Köyde hırsızlık yapacak kimsede yok ama. Acaba tilki filan mı dadandı köye. Kimse köpek beslemez oldu...Tabi tilkisi,çakalı gezer, ulu orta. Böyle binlerce düşünce içinde köyüne ulaştı.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
