Pekiyi Şiiri - Nuh Karaaslan

Güzelim Türkçemiz zor dildir;
Ural-Altay kökenli, Orta Asya patentli
Ve de sonradan eklemeli,
Velhasıl efendim, zengin bir dildir...
Sahip çıkmalı, sahiplenilmeli,
Kesinlikle!
Bu şüphe götürmez, şüpheye hiç gelmez!

Türkçemiz içinde pekiyi:

Kapsamlı kelimedir “pekiyi”
Sizin kaç çeşit “pekiyi” niz var bakalım?
Durmayalım, sayalım;
Pekiyi:
Siz bilirsiniz paylaşmak istemiyorsanız, saygılar benden…
Pekiyi:
Evet, tamam, tamam haklısınız!
Pekiyi:
Hesabı sorulur, sorulacaktır.
Pekiyi: 
Öyle olsun bakalım, anladım…
Pekiyi:
Bu ne şimdi?
Pekiyi: 
Boş ver! Gitsin!
Pekiyi: 
Böyle iyi, aferin Tanrı’ya der gibi…
Pekiyi: 
Bu kadar mıydı, bu kadar mı yani?
Pekiyi: 
Tamam, bitti…

Pekiyi;
Bir acizlikte barındırıyor içinde, güçler mücadelesinde;
İstenildiğinde güçlü,
İstenildiğinde zayıf…
Nitekim bütün mesele istemekte;
Dilemek, umut etmek ve dua etmek icabında.
Ve de azim, hareket, sabır, çaba,
Anlayış, sağduyu, vicdan, merhamet,
Sevgi en önemlisi, saygı en başta…
Tutku ve ihtiras da önemli,
Pekiyi:
Ani bir kaçış var, tam da burada...

Oldu mu efendim size, bi düzine pekiyi?

Görevimiz çok şair ve yazar olarak;
Âcizane şairden, çalışkan şaire geçmeli…
Hemen şimdi, hemen şimdi…
Pekiyi:
İlkokul ders notlarımızın göstergesiydi bir zamanlar,
“Pekiyi çocuklardık”
Pekiyi, pekiyi… 
(Yıldızlarını öğretmenleri eklerdi.)

Okunuşu “peki” tamamında,
“Y” kaynaştırma yazımında,
“İi” uzatılır, okunuşta, her defasında…
Kaynaştıralım, kaynaşsınlar;
Onlar farkında…
Pekiyi;
“Zor olan sevilir…”