Peki Zaman? Şiiri - Murat Bolat

Sessiz sedasız bir odanın sukûnetinde yaralarımı yamalamaya çalışıyorum...
Gece pür dikkat bedenimde, karanlıklar diz boyu..
Işıldayan sadece apansız yalnızlıklar..
Gözlerimde kan çanağı suçlamalar..
İs tutuyor her damlamda yaşaran yanaklarim..
Uzandığım uzaklar boğuyor genelde umutlarımı..

Hangi cebinde bilmiyorum mutluluklarim; lakin paklamaya gücü yetmez bilesin güçsüzlüğümü bu maphus sancılar, ki zamanında söyledik acı bizi kesmez diye.. Acıyarak sevmedik zaten, acılanarak gülmedik.. Yokluğundu bizi sonsuzluğun darağacına sürükleyen, o yüzden hesapsız kalkıyoruz her gidişmeden..

Güç zamanın kollarındaki fahişe gibi kıvranıp duruyor kanter içinde, belki bu yüzden kabullenmedik kudretin sağanağını, zamanın akışına bırakmayı istemedik yüreğimizdeki kıvılcımları, biz gücü bu kadar ucuza almadık, gözlerinin buğusuna duyulan hasreti zamanın koynuna vermedik.. vermek istemedik.. Kifayetsiz görünen güçsüzlüğümüzü gücün tertemiz bekareti bildik.. Öyle sevdik.. saf.. dokunulmamış.. doğmamış.. doğmayacak..

Çoğu acıdan geçtik olması gerekenden fazlasını oralarda bırakarak.. Derin suların denizleri kıskandıran aheste dalgalarına yükledik sevinçlerimizi, bacası olan fakat tütmeye namüsait damların fakir ama gurulu köşelerinde beslenen güvercinler kadar hürüz.. işte o kadar özgür.. Kara poşet eksenine hapsedilmiş yarınlarımızla geliyoruz.. geliyoruz.. Çünkü biz, bir gitmeyi bilmiyoruz..

Soğuk ve dip bir odanın haykıran sessizliğine doluşan gözyaşlarımızı gecenin uğultusundan sakladığımız kadar saklayamadıysak sevdamızı, iskonto edebilirsin çocukluğu istediğin yüz şeklimize.. peki biz hangi büyüklüğe ataçlayacağız sana duyulan ihtiyaçlarımızı.. Kahpeliği; derme çatmalığının ardında kalmış ve elleri kana bulaşmış bu hayattan asi bir cümle kurarak mı yırtacağız.. Bizim yırtıklarımızı kim dikecek.. bu odamı mı? yoksa kudret denen fahişelik mi? peki zaman kimi becerecek beni mi? bizi mi?