Peki Üzülmem Şiiri - Belgin Turan

Bedeninle, ruhunla tam da bir bütünken,
ilk sözün bu mu? Bu mu olmalıydı,
Kim ne der, ne söyler bitsin diyordun,
Ardından ikinci hançeri sapladın,
bana söz ver demiştin ne olur üzülme,
En çok da bu sözüne çok alındım, incindim,
o an anladım ki, ben gibi sevmiyordun,
Üzülmem sen rahat ol canım,
Her şeyim demişken, üzülür mü insan?
Hayatımı unutup yalnız seni yaşarken,
Ateşlerde yanıyorum nasıl üzülmem,
O kadar basit miydi? söküp at yüreğinden,
elbise değildi ki, çıkarıp fırlatayım...
Yollarında durup da artık beklemem,
Sevdanla ölsem de sana dönemem,
Sen istedin sevdiğim-bu tavır ne diyorsun,
Doğrularınla bensiz de, aşksız da yaşarsın,
benim için artık çok uzak bir diyarsın,
Göz yaşlarım sel gibi arsızca boşaldı,
yüreğime bir değil bin derdi saldı,
Ben senin her şeyini, her şeyinle sevmiştim,
içimdeki boşluğu bir senle doldurmuştum,
hasretine katlanır, ömrümce beklerdim,
eğer demeseydin-söz ver üzülme,
Deliler gibi seven hiç üzülmez mi?
Boğulmazsın sevgimle bir daha canım içi,
hasretimi, sevdamı yüreğime gömerim,
Nasılsın dediğinde ben çok iyiyim derim,
Hadi kolaysa şimdi yan da üzülme.

Belgin Turan 21.07.2007