Pejmurde Kılıklı Adam Şiiri - Ali Binboğa

Zaman,mum misali erir,
boşalır yere ellerimden.
Aynamdan bakarım,
hergün eskiyen yüzüme.
Dursun saatler diye istemem,
arsız güneş,
gene doğar aynı yerinden.
Gün başlar,
gün gelir üstüme.
Bir şefkatli el görmemiş saçlarım,
darmadağın.
Akşama erermiyim bilmem..

Köşe bucak,cadde sokak,
dolanır durur,
pejmurde kılıklı bir adam.
Kimin umurunda,kim anlar.
Bir kara bulut başımda,
durmaz yağar,
süzülür kirpiklerimden.
Görmez kimsecikler beni aslında,
yegane bilir halimi geceler,
birde mezarım gibi;
girip çıktığım şu karanlık odam.

Ölüm sessizliğine bürünmüşüm,
her yanım sus pus.
Bir dost selamına,
hasret kulaklarım.
Zaman kalleş,
zaman sırtımdan vuran,
olanca öfkesini suratıma kusmuş.
Köşelere çekilmiş,
korkmuş büzüşmüşüm.

Bıktım artık arkadaşlığından,
bu pis yalnızlığın.
Üstüne karlar yağmış yatağımda,
geceye sarılır ağlarım..