Pejmürde Şiiri - Suat Bingöl

Gel sayalım yoksulluğumuzu,
Ne çok şeye sahibiz aslında.
Bir tek zenginlikten yoksunuz,
O da bizi zengin kılar aslında.
Kimin gözü değerse onundur deniz.
Bak sevgilim;
şu up uzun mavi marmamız bizim.
Şurası da galata köprüsü,
O da bizim.
Üstündekiler yoksul olduğuna göre onlar da bizim.
Tutsunlar o zaman bizim olan balıkları,
Bizim olan insanlar.

Sakın ha! bizim olmayan şeyler de var.
Bankalar bizim değil mesela,
Markalar da.
Ancak cebimizde olduğu sürece jetonlar,
Sallanan duran şu vapurlar bizim.
sonra mal mülk niyetine şu pejmürde çalgıcılar bizim.
Sigaramız, kibritimiz olduğu sürece,
Bütün bu zengin sahillerde sabahlamak bizim.

Etiler bizim değil, cihangir bizim değil,
Nişantaşı’nın tozsuz kaldırımları da.
Belki deniz kıyısına tünemiş şu yalılar da bizim değil.
Anadolu’ya uzanan uçsuz bucaksız kondular bizim.
Çarpık çurpuk tüm derme çatmalar bizim.
Bak şurası alibeyköy,
Sizin köylü olan o ağaç bizim.

Bu mahalle bizim, bu sokak bizim,
Şu çatı şu kapı şu duvar bizim.
Eşikten adımını atar atmaz,
Sarılmak bizim, öpüşmek bizim, sevişmek bizim.
Ellerim geze dursun omzunda,
zamansız, telaşsız dizeler bizim.
Ucuz bir kolye parlıyor boynunda, gördüm.
Boynun bizim..
Sonra gözlerin bizim, sözlerin bizim,
Diline değen o dişlerin bizim.