Pegasus Şiiri - Aylin Tamakan Nergiz

Gece bastı yine
üzerimde bir ağırlık bir huysuzluk
pencereyi açtım
tatsız tutsuz bir boşluk.
Odun kokusu sarmış her yanı
bir tarafta da nefesimde tuttuğum hayallerin yanığı.
Oysa ki kaftanlarımı harlamıştım
kendime ait olmayan yalanları...
Ama bir çığ gibi büyüyen
büyüdükçe boşluğa düşen
dönüp dolaşıp boşlukta yakalamaya çalıştığım
hayallerimi yakmışım yine.
Yaramaz bir kaç hayalet mesken tutmuş geceyi
haydi gel sende katıl der gibi
dört dönüyor başımın üzerinde.
Ne kadar çıplak bu gece gökyüzü
ne kadar göz alıcı nüsü.
Görmezden geliyorum
parlayan bir kaç yıldızın şımarıklığını
anadan üryan karşımda duran gecede...
Bizler de... Ben de diyorum...
Gece kadar çıplak kalmalıyız belki de
kalbimizin nüsü gece gibi olmalı.
Anadan üryan geliyoruz oysaki
ancak daha doğduğumuz anda giydirilmeye
başlanıyor her şey üzerimize.
Kendi zevklerine göre kendi bildikleri
kendi biçtikleri şekilde.
Oysa ki gece sadece misafir ediyor Ay'ı, yıldızları,
ne kadar yalın ne kadar sade.
Kurallarını işliyorlar ince ince tüm kuytularımıza
kurallarıyla dolduruyorlar avuç içlerimizin boşluklarını...
Kendi görmek istediklerini yaratmak için
hamur gibi bozup bozup şekil vermeye çalışıyorlar.
Kendi sanat eserlerini yaratma çabasında her biri.
Oysa en büyük sanat sadece yaşamaktır ayrı ayrı
ama bir bütünde.
Anadan üryan yaşamak
hayatın her sokağında her bir köşesinde.
Mesela, siyah seviyorum
ama onlar rengarenk daha çok yakışır diyorlar.
En iyi besteleri önüme seriyorlar
ama ben kendi şarkımı söylemek istiyorum.
Kargaları da çok seviyorum ayrıca
ama gülüp geçiyorlar.
Bülbüle övgüler, karga hep tu kaka
bülbül altın kafese, karga ise çığlıklarıyla hep göklerde.
Bülbül mü daha güzel, karga mı?
Bilmem, ikisi de.
Ama ben'ce KARGA.
Sararmış yaprakların ayaklarına yapışıp kalması gibi
kararana dek yapıştıkça yapışıyor
ta ki iyice çürüyüpte içimize işleyinceye dek.
İçindeki fırtınanın gücü bile yetmiyor bazen yürüdükçe kulaklarını çınlatan o çürüklerin hışırtısına...
Asi bir rüzgar olduğunda
hemen pencereler kapanıyor
martılar çığlık çığlığa bağırmaya başlıyor.
Herkes, herkesten daha iyi biliyor.
Ama ben bilmek istiyor muyum?
Benliğim mi ruhuma yoldaş, ruhum mu benliğime?
Ama ruhum da hayallerim de
anadan üryan uçmalı ben'im de varolduğum bu gök kubbede.
Yanık kokusu iyice sindi
pencerede odun isleri
parmak uçlarımda kalmış bir kaç hayalle çiziyorum yine.
Gökyüzüne doğru şahlanmış
rengarenk bir Pegasus'un üzerindeyim
hayaletlerle el ele tutuşmuş hayallerim
yine yakıyorum tüm canavarlarını kalbimin...
Aylin Tamakan