Pazartesi Sensizliği

Bugün günlerden pazartesi,
Yokluğunun ertesi.
Bir pazar günü tanımıştım seni,
Görmüştüm deniz mavisi gözlerini.
En başta sevmemiştim zaten o eve gelişimi.
Aşık olacağımı daha ilk adımda anlamıştım sanki.
Bir ses “git”, bir ses “kal” demişti.
Yüreğim, “git” dedi; mantığım, “kal”...
Gelmiştim, yüreğimin sesi baskındı her daim.
Gözlerinin hapsinde kaldı gözlerim.
Sözlerinin nezlinde kaldı sözlerim.
Sana aşık olmayı ben istemedim.
Gizemi burada zaten aşkımın,
Sevmeyecek olsam zaten sevmezdim.
Düşünüyorum da o gün gelmeseydim;
Bir anlamı olur muydu şiirlerimin?
Sen olur muydu öznesi sözlerimde geçen “Sen”in?
Ya da ölü yaşar mıydım böyle?
Söyle!
Sensiz yapabilir miydim bundan önce
Ve yapabilir miyim senden sonra ve de sensiz?
Pazarları sevmedim zaten hiç.
Okulun arefesi diyeydi belki
Ya da pazar günü aşklarından korktuğum içindi...
Seni tanıdığımdan beri pazarlar yok artık.
Bir hafta altı gün.
Haftanın sonu sonsuzluk.
Pazartesileri cumartesi ertesi...
Günlerin bir anlamı kalmış gibi sanki...

Suni tenefüs yapsan aşk kokan dudaklarıma.
Dönsem; sensiz ölümden, senli yaşama.
Şimdi hangi kulaklarda çınlar sözlerin?
Nerede gözlerimi mesteden gözlerin?
Duyar mısın haykırsam?
Gelebilir misin her şeye rağmen?
Bana bir yüzsüzmüşüm gibi bakma böyle!
Aşık olmak yüzsüzlükse;
Yüzsüzüm işte!
Yüzsüz...

24.10.2011
16:48