Pazartesi Şiiri - Ümit Demir

bugün günlerden pazartesi
yıllardan, iki bin ertesi
kulağımda geçmişin sesi
o geçmiş ki dertler kafesi
koymuyor ki gönül neşesi
o, hüznümün oyun perdesi
geçmiş... yüreğimin çilesi

bugün günlerden pazartesi
böyle bir gündü, gönül sevdi
bilmem onun kimdi sevdiği
sev desem beni sever miydi
olur muydu bana sevgili
ne kadar güzeldi gözleri
bahara çalan su yeşili
o gözler onu ele verdi
o da benim gibi dertliydi
en az benim kadar da deli
dinledi kalbinin sesini
sev dedi gönlü, seviverdi

bugün günlerden pazartesi
takvimlerde yıl doksan yedi
bilmem ki mevsimlerden neydi
ya bahardı, ya aşk mevsimi
artık bendim onun sevdiği
hayatı, canı, bir tanesi
ne hoştu bu aşk; şiir gibi
bir ânı bile kâfiyeli
onla olmak ömre bedeldi
hele su yeşili gözleri
baksa ısıtırdı içimi
kapatsa yürek kıyameti
bin öldüm, bin diriltti beni
ah o gözleri, ne güzeldi

o günüm güllerden pembeydi
yüreğimde kavak yelleri
eser yaralardı kalbimi
kimseler bilmezdi halimi
sormazdı nedir bunun derdi
bir sevda ki yakardı sinemi
bir sevda ki tenimde gizli
ve herkes anlardı derdimi

bugün günlerden pazartesi
sanki yüz yıl, bin yıl önceydi
bir vurdu, bir durdu ve geçti
sade bir iz; bahar gözleri
ki o gözler, ne de güzeldi
beni ona fedâ eyledi

gözler için yine sevilir
o güzele ömür verilir