Pazarcı Şiiri - Abbas Paksoy

Pazarcı
Malı, tablaya akşamdan doldurur.
Sabah erkenden, pazarı buldurur.
Kan ter içinde, benzini soldurur.
Durmaz kısmetini arar, pazarcı.

Böyle bir telaşla, pazara koşar.
Yer bulamayınca, haline şaşar.
Düzeni kurunca, dilleri coşar.
Gür sesi ile bağırır, pazarcı.

Kimi köyden gelir, kimi şehirden.
Kimi yoldan geçer, kimi nehirden.
Kimi zakkum içer, kimi zehirden.
Bir ekmek peşine düşer, pazarcı.

Güneş yükselir, müşteriler gelir.
Gelen müşteriyi, kendinin bilir.
Satış yapamazsa, orda dikilir.
Sesini kesip de susar, pazarcı.

Zabıta gelir, işgal fişi keser.
Pazarcının yüreği, acı eser.
Satış olmayınca da, halka küser.
Gönlü suskun suskun durur, pazarcı.

Kış yaz demez, durmaz çıkar işine.
Saçı ağarır, düşüne düşüne.
Ellerini vurur, yanık döşüne.
Yaşamak için, dolanır pazarcı.

Yeşillikleri, sararıp kalırsa,
Verdiği parada, heba olursa,
Fakir, seçip iyisini alırsa,
Ondan da bir sevap alır, pazarcı.

Pırtıcının da, aynıdır gayreti.
Çeşitli malların, dizili seti,
Hiçbir pazarcıda, yiyemez eti.
Karnı gurul gurul eder, pazarcı.

Paksoy’um, her hafta pazara gider.
Elinden bir şey gelmiyor ki, nider.
Hak böyle yazmış, pazarcıya kader.
İnleye inliye, ölür pazarcı.