Günaydın Herkese iyi Pazarlar.
Bu haftaki anımı farkında olmadan ve -AA ben hiç öyle evlat ayırımı yapar-
mıyım,diyen ama farkında olmadan yaptığımız bir anıma ayırdım çünki bu
bana büyük bir des oldu ve ben Annemle Babamın yaptığı hatayı yapmadığıma inanıyorum.Annemin iki çocuğu öldükten sonra yedi yıl çocukları olmamış doktor tedavileri sonucunda ben olmuşum,sekiz yaşıma
kadar el bebek gül bebek,sonra kız kardeşim Münire doğunca.Ben Babamın kızı kardeşim Annemin kızı oldu hep.Annem kardeşlerine bile giderken Babam benim kızımı bırak kendi kızını götür der beni yollamazdı
kardşim küçük tabi ona süte biskivi kırarken bana bir tane verir ve sen ablasın derdi.belki normalide oydu ama çocuk aklı işte ben üzülürdüm.
Onbir yaşımda Babamı elim bir kazada kaybedince,çocuğu olmadığı için evlatlk isteyen bir aileye gidip benim Babam öldü Annemde kardeşimi seviyor beni sevmiyor ben sizin kızınız olmaya geldim dedim.Ama Annem
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
