Pazar Sohbetinde Yaşanmış Anılar 26*

Günaydın Herkese iyi Pazarlar.
Bu haftaki anımı farkında olmadan ve -AA ben hiç öyle evlat ayırımı yapar-
mıyım,diyen ama farkında olmadan yaptığımız bir anıma ayırdım çünki bu
bana büyük bir des oldu ve ben Annemle Babamın yaptığı hatayı yapmadığıma inanıyorum.Annemin iki çocuğu öldükten sonra yedi yıl çocukları olmamış doktor tedavileri sonucunda ben olmuşum,sekiz yaşıma
kadar el bebek gül bebek,sonra kız kardeşim Münire doğunca.Ben Babamın kızı kardeşim Annemin kızı oldu hep.Annem kardeşlerine bile giderken Babam benim kızımı bırak kendi kızını götür der beni yollamazdı
kardşim küçük tabi ona süte biskivi kırarken bana bir tane verir ve sen ablasın derdi.belki normalide oydu ama çocuk aklı işte ben üzülürdüm.
Onbir yaşımda Babamı elim bir kazada kaybedince,çocuğu olmadığı için evlatlk isteyen bir aileye gidip benim Babam öldü Annemde kardeşimi seviyor beni sevmiyor ben sizin kızınız olmaya geldim dedim.Ama Annem
bana sarılarak ağladı ve ben senide seviyorum ama baban ikilik yaratıyordu dedi.Ama annem Babamın öldüğünde kardeşimin henüz üç yaşında olduğu için onu biraz daha çok sevdiğinide itiraf ederdi.Ben bu eksikliği hep hissetmişimdir,onun için çocuklarımı büyütürken küçük oğluma mamayı onun yiyeceği kadar geğilde daha fazla yapardım büyük oğlum -Anne aslinda ben kardeşimi kıskanmıyorum ama onun maması çok güzel koktu
dediğinde -Evet banada koktu onun için çok yaptım derdim,birini dövsem hemen ötekine git kardeşine bak aslında çok üzüldüm ama oda bunu yapmamalıydı der kardeşiyle ilgilenmesini sağlardım,biraz sonra ikiside
gelir özür dilerler bende öperdim barışırdık.-Ama şimdi bunun mükafatını
görüyorum ve çok mutlu oluyorum.Ben bir çocuğuma kızsam hemen öteki
karseşini müdafaya geçiyor,öyle bir birlerine bağlılarki onlarla iftihar
ediyorum,Abla ablalığını Abi abiliğini Kardeşte kardeşliğini biliyor,bunda
benim de ufacıkta olsa katkımdan dolayı mutlu oluyorum.Evet bu haftalıkta
bu kadar haftaya görüşünceye kadar hoşça ve dostça kalın.
Münevver Şenol. 9.3.2008