Pazar Çantam Şiiri - Celal Atay

Genellikle her salı pazara uğrar yolum
Orada ucuz olur, sebze meyve alırım.
Şundan bundan bir miktar derken artıyor yüküm
Arabam yok, çaresiz taşımaya mecburum.
Ellerim hayli dolu çıkıyorum yoluma
Allah’ım kuvvet versin yorulan kollarıma.
Gönül inkâr etse de yaşımız gelmiş geçer
Ben ileri attıkça ayaklar geri çeker.
Bir gün böyle giderken soluk soluğa yine
Rastladım altmışlık nur yüzlü bir nineye.
Yalvaran bakışlarla beni şöyle bir süzdü
Birdenbire gerildi, acıyla doldu yüzü.
Elleri arkasında karşıma geçti, durdu
Daha önce görmüştüm birkaç kez burada Onu.
Elimdeki yükümü yere bıraktım birden
Nineye vermek için bir şeyler aldım hemen.
Demez mi; Hayır oğul almam, alamam yok yok
Belki yoksuluz ama gözümüz gönlümüz tok.
Benim meramım başka, bilmem nasıl söylesem
Ne olursun bağışla bir kabahat işlersem.
Buyur çekinme dedim ne söylersen dinlerim
Zaten yorulmuş idim biraz da dinlenirim.
Oturduk kaldırımın kenarına serince
Dinliyorum; Ne diyeceksen çekinme söyle.
-Gözümüz yok Allah insanlara çok versin
Bu semtte oturanlar çok yoksul bilir misin?
Burada belli başlı geliri yok çoğunun
Ellerine bakıyor, ya kızın ya oğlun.
Bir kısmı da gündelik işlerde çalışıyor
Birkaç kuruş parayla yaşanırsa yaşıyor.
Her evde en azından üç beş tane çocuk var
İşte birkaç gün sonra açılacak okullar.
Bunlara kitap, defter, önlük, elbise gerek
Hepsi ateş pahası, kim nasıl ödeyecek.
Kışlık odun kömürü olmadı daha alan
Bulgur, yarma, mercimek aldıysa iyi tamam.
Sizin gibi kaç tane her gün gelip geçiyor
Elleri dolu dolu, poşet poşet çekiyor.
Kahrolası poşetler her şeyi açık açık
Gösteriyor bizlere verircesine kıcık.
Bunu gören çocuklar ben de isterim diyor
Saatlerce ağlıyor, sızlıyor, tepiniyor.
Sonunda annesinden bir dayakta cabası
Neden suçlular başka, dayak yiyen başkası.
Meramım şu ki oğul poşet çıktı çıkalı
Şu gördüğün çocuklar hemen her gün ağladı.
İnsan olan ne yapar duyar da bu sözleri
Ölmeden kapanır mı bu yaranın izleri.
Bir ana oğul gibi sarmaş dolaştık artık
Tüm yoksullar adına saatlerce ağladık.