Birkaç satır yaz derlerdi ölmeseydiler
Onlarda insanoğulllarının evlatlarıydılar
Kimisi yalnızlığa dalıp gider, uzak limanlarda
Diğerleride sessizce bir kalem birde kağıt çıkarırdı
ıslak ve paslı ceketinin içinden
Kağıt biraz parçalanmış, kalem de kırılmış olurdu
Ama ikisi hala çalışır durumdaydı
Hiç bıkmadan usanmadan oda yazardı
Saatler saatleri, saniyeler saniyeleri, günler günleri,
haftalar haftaları, aylar ayları, yıllarda yılları durmadan kovalar dururdu
Hergün yeni biri alırdı o kalem ve kağıdı eline
Şairin emriydi bu, aslında vasiyetinin son arzusuydu
Sevilen insandı rahmetli, mekanı cennet olsun derlerdi
Ailesi yoktu yalnız bir evi birde sobası vardı
Ha birde kırık kalemi, parçalanmış kağıdı vardı
Ailesi kırık kalemi ve parçalanmış kağıdıydı
Deniz kıyısında bir kulübesi vardı
Ev derler ama ev denecek durumu yoktu
Cenazesinde kimse yoktu, ceketinden başka
Kağıt ve Kaleminden başka
İşte son arzusu vardı vasiyetinde
Oda ziyaretine gelen olursa bir kağıt ve birde kalem bırakacaktı
Onlara ihtiyacı vardı yazmak istiyordu yazacaktı
Durmadan düşündü, ruhu yattığı toprağın 5 metre dibinde bile olsa
Ama yıllar geçmesine rağmen hiç Kağıt ve Kalemi olmamıştı...
Kayıt Tarihi : 16.2.2008 00:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!