Paylaşılmayan Şiiri - Ahmet Baris Ay

Göğüsleriyle ve gözleriyle çağırıyor
Dudakları ve diliyle
Hemen yan koltuğundakini
Bu yüzden çektiğin bu işkence

Sevmek
Ergenliğinin ilk kurbanı
Sevdim dediğini
Dokumak istedin dünya teniyle
İlk delindiği yerden yırtıldı
Üzerinde uyumayı düşlediğin çarşaf
Uyanıp düşünüp
Saatleri sonsuza kurdun her gece
O mutlu sabaha uyanmak arzusuyla

Aşk
Seni kuru bir bez gibi
Burdu burdu burdu
Bir damla yaşın düşmedi toprağa
Bir kuraklıktı aşk hayatın
Çöl değil
Ölü bir orman
Kuşlarıyla birlikte yanmış

Merhem diye diye ağladı hep yaraların
Ne yöne baksan
Harfler renkler virgüller
Söze başlamadan önce alınan uzun nefesler
Son sözü söyledikten hemen sonraki ifadeler
Arada geçen müzikli zaman
Migren ağrıları gibi ışıklı matematiksiz geometriler

Çınlattılar kulaklarını
Öğüttüler sabrını
Dişlerini
İştahını
Yere attıkları izmaritleri gibi
Eze eze

Gözlerinin altına
Sonbahar yaprakları süpürdüler
Torba torba birikti
Yüzünde kara izler bırakarak dinlediğin öğütler
Bitmedi hiç söyleyeceklerin
Sen hiç görmedin ki
İki kulaklı bir adam
Olur mu hiç böyle dünya
Cumaya gidilmiş esnafın önünde
Hasır taburelerin
İçi boş çay bardaklarının tarif ettiği bir adresti
İntahar çıkmazına doğru
Hiç sapmadan dümdüz devam ettiğin geceler

Susuyordun
Susturulman gerekiyordu hâlâ
Vâcipti belli ki katlin
Her türlü sosyalliğin kitapsız dininde
Kedileri kıskandın
Tüyleri renk renk kedileri
Kediler ki hep sevildiler
Masa altlarına gizlenmelerin hep bundandı belki
Günahların
Terli koltuk altların
Aç karnın gibi
Nereye sokulsan da
Yok olsan

Camdaki yansımalardan seyredince daha güzeldi günler
Lüks araba camlarından yüzüne baktın
Uzun uzun
Yüzün
İnsan yüzü
Daha çok gözün var değil
Daha çok ağzın
Yüzün
Bildiğin insan yüzü
Güzellik kaderdir
Burnunun alnınının kaşlarının münzevi coğrafyası
Annenin ve babanın attığı bir çift zar
Ömrün
Kaybedilmeye doyulmayan bir kumar

İçinde saklı değerli bir maden gibi öfken
Hiç çıkarılmayan
Sen pasif agresif
Sen ermeden önceki son durakta inmiş
Boş avucunu sıkıyorsun
Parmak izin bulaşıyor parklara atılmış silahlara
Paslı demir parmaklıklar
Sokak sokak seni arıyor
Bir varoş semtinde
Sıvasız bir binada kıstırılıyorsun
Başını ittirerek alıyor polis arabasına
Tekbir getiriyor mahalleli
Bir koğuş celladı tarafından şişlenmek
Kabuslarının senaryosunda yazılmış
Uykuların da kaderinin kapsamında
Kanunların savcıları var kalın kaşlı ince dudaklı
Hükmün verilmiş
Ertesi Pazar güneş doğmadan
Uyan kabus görüyorsun uyan

Uyanınca da devam ediyor rüyan
Kahvaltıda yağlı poğaça ve çay
Öğlen yemeğinde tavuk döner ve ayran yiyerek besleniyor bedenin
Otobüse yetişmek için koşsan
Nefes nefese kalırsın
Yağ birikmiş oranda buranda
Kim sevişmek ister ki seninle

Sen bir ofis çalışanı olamazsın
Plazada çalışamazsın
Demediler ki
Sana
Bizden olamazsın dediler
İnsanın mutlak tarifini yapan biz’ler
Ne ağlaman ne gülmen
Hiçbir yüz ifaden
İnsan menüsünde yok
İnsan kaynaklarından bulunamazsın
Takım ruhuna aykırısın bir kere
Elektronik posta atsan
Çöp kutusuna düşer
Cevap alamazsın
Yüklemeler gecikir senin yüzünden
Çok geçmez kovulursun
Senin için hayırlısı olsun

Sevmeyen sevmemeye bahane bulurmuş
Her akıllarına getirdiklerinde buldular
Geçmiş zaman genişledi bu yüzden
Yaptığın tek hata
Belki doğduğundu
Açtığındı gözlerini
İlk aldığın nefesti
Di’lerden gelerek şimdiki zamana ve geleceğe
Yine seni bütünledi
Ezelden beri var olan
Değişe değişe aynı kalan
Aynıyı aynadan aynalara yansıtıp
Seni ömrüne serpiştirdi
Gün gün
Nedensellik ilkesi dediler buna
Hiç anlamadın
Nedendi neden neden

Herkes susmuşken
Sessizliği beyaz yazısız bir pankart gibi açmışken meydanlarda
Bastığın ahşap gıcırdadı
Miden guruldadı sefil insanlar gibi
Belli ki bundan
Ya da buna benzer püften bir sebepten
Ayıpladılar
Gözleriyle soydular seni
Tazyikli hortumlarla yıkadılar
O an konuşamadıklarıyla
Linç ettiler kibarca
Sizli bizli oldular
Senli benli olmadılar asla
Gözleri
Gözlerinin içine baktıkça
Kargalar gibi oydu gözlerini

Ama işte insan
Kurban da olmak ister
Yerde tekmelene tekmelene ölen
Kurban da bir kahraman
Artık daha fazla acımadığında
Var olduğunu hissedersin
Vermeden önce son nefesini

O tanrılar ki
Kurban diye
Hep ama hep
Seni