Payıma Düşen Evren

........................... “Kimsesiz bir gidişin yolcusuna”

İster ağla ister gül! Nihayet güneş battıkça,
bir kişilik iki mevsimdir, yeri geldikçe insan.

İşte güz! Hüzün eskisi biriktiren güzel şehir,
esinti yol kesiyor kızların örgülü saçlarında,
ıslak anılar hediye ettiğim, mahcup ketum iskele,
şiirlerimin yorgun düştüğü çıkmaz avâre yokuşu.
İşte hayat! Bir kadının can ettiği bu gerçek benim!

Su birikintisiyle oynaşan küçük yalnızlık, günaydın!
Tünaydın, kulağıma fısıldayan kızıl tenli poyraz! ,
gagasından öptüğüm gamsız beyaz güvercin,
gümüş balığıyla dalga geçen şımarık midye kabuğu,
heykel nöbetçisi tembel mi tembel martı,
yolcusunu bekleyen vapur, kaptan “ tam yol ileri”
Bu şiir, sizi görünce kendinden vazgeçen banadır!

Rıhtımdan topladım yosun kokulu paslı harfleri,
motor sesi dinledim kumsalın kadim dostu,
tuzlu su döveri pirinç değirmen, uysal balıkçı
dalgalar şamar vurduğunda ekmek kapısı küpeşte,
Arkadaşım Vedat Reis, bu şiir, sandalınla sanadır!

Balık ağında bir kedinin sıcaklığı oturur,
cıgara izmariti cücedir tiryakinin dudak yarısı,
deniz ki dalgası sabır yükler genç işsizin birine,
uzanarak “t” sinden asılmak var talihin bir gün,
ahşap heykel dillendi de onunla konuştuğum bugün
sinesinde beni gizleyen Değirmendere, bu şiir sanadır!

Döndükçe deliye dönen dünya merhaba,
su birikintisinde dinlenen küçük yalnızlık,
yaprağını yanaklarından öptüğüm sonbahar,
düş güftesi besteleyen kıyı, ey nihavent sevgili!
Seni andıkça bu şiir, tanrıdan payıma düşen aşkadır!

İşte hayat, bir aşkın dar ettiği bu mecaz benim!
İşte hayat, iki mevsimin var ettiği bu hayâl benim!