Pavyon kadını Şiiri - Seyfullah Çağlar

Duvarları rutubet.masası eski.sandalyesi kırık dökük.
Köhne bir pavyonda rasladım ona.
Köşede. loş ışıklı bir masadaydı.
Zavallı.yaralı bir ceylan gibi baktı gözlerime.

Sanki anlatacak çok şeyleri vardı bana.
Bir elinde sigara.bir elinde kadehi.
Oturdu yanıma.
Tekrar baktı gözlerime.kaldırdı kadehini.

Şerefine dostum şerefine......
İlk kez görüyorum seni.
Yenisin galiba.buralarda.öylemi....
boşverrrr...

Anlat dedi..
Sen anlat dedim..
Benmi.. güldü.bir sigaradan. bir kadehden aldı..
Birde derin derin içini çekti..

Bir zamanlar çok güzel bir kadındım.çok sevmiştim.....dedi.
Gözleri doldu..ağlamaklı oldu.elleriyle gözyaşalrını silerek..
Sen..eylenmeye geldin..keyfine bak..dostum...
Biz payyon süprüntüleri böyleyizdir...

Uzun uzun anlattı geçmişini
Ben bir an düşündüm.
Çok sevenin sonu bumu...diye.
Hala gözleri ışıl ışıl parlıyordu.

Sordum garsonlara yaşını..
Kimi dedi.kırk.kimi elli..
Sordum yaşını. güldü..
Ben hiç yaşamadımki.. dedi

Ama besbelliydi yüzündeki kırışıklardan..
Gecmiş bir güzelliğin izleri vardı hala..
Buruk bir sevginin tebesümü yüzünde.
Ne çok sevmişti kimbilir..
Sevmişti.ama şimdi o.
Bir pavyon kadınıydı.
Bir yosma.
O bir............