PAUL VERLAİNE’ni andım,acıyla.II.Bölüm

P.Vairlaine,hapisteyken kaldığı hücre kadar odasının tavanından sadece mavi gök,ve bir ağacın göğe doğru uzanan bir tek dalını görebilmektedir.Bu dala,zaman-zaman gelip konan bir kuşun seslerini ve uzaklardan kulağına gelen çan seslerini işitmektedir.Ve kendi-ne sormaktadır:
“..NE YAPTIN! ..Söyle,ne yaptın gençliğine…?
ALLAHIM! ALLAHIM! ..diye yakınmaktadır..
Tam metnin tercümesini hatırlayamasam da,özetle,” Ne yaptın? ..Yazık ettin gençliğine! .
Feryatlarıyla,pişmanlık ve acılarını dile getirmektedir; böyle hatırlıyorum..
Pişmanlığın acıları,insanın içini kurt gibi kemiriyor..Benim GENÇLİK HATAMI DA ALLAH AFFETSİN..
Ben de ba’zan,hatta sıklıkla, Ne yaptım,neden yaptım? ! ..diye sormuşumdur..
Benim hatam,sadece benim cahillik ve gençliğimden kaynaklanan bir hata değildi..
Zamanımızın,terbiye,görgü,Anaya-Ataya saygı ve sözlerinden dışarı pek te çıkmamak,nasihatlerini tutmak gibi güzel duygu,ahlâkla yetişmiş olmamın
da rolü olmuştur.. BELKİ / GERÇİ,BİRAZ KATI GİBİ GÖRÜNÜRSE DE,O TERBİYENİN,İYİ VE DOĞRU KANUL EDİLEBİLİR,EDİLMESİ GEREKİR
YANLARI MUHAHKKAK Kİ VARDI VE OLMUŞTUR.
Aileler,kızlarını evlendireceği,oğullarına bir kız alacakları zaman,düşündeleri
çerçevesinde ve bir takım hususları da ” Davul da dengi dengine..”diyerek,
gurur değilse bile bir kriter meselesi yaparlardı..Bizler böyle yaşadık.
Şimdi,gençlerimizin pekçoğu,bu duygulardan yoksun,bildiklerini,dilediklerini yapagelmektedirler..
Tartışılabilir ki,serbest iradeleriyle birbirlerini seçip evlilik yapabilsin..GENE DE AİLELERİN RIZA VE GÖRÜŞLERİNİN ÇOK ÖNEMLİ OLDUĞUNU
BİLMELERİ ŞARTIYLA..
ALLAH kimseleri AKIL’DAN ETMESİN,AKLINI KULLANABİLMEK ZOR..
Evlâdımızın dengiyle, mutlu evlilik yapmaları için ana-babanın duadan başka yapabilecekleri pek kalmamış galiba..O nedenle,hoşgörüyle yaklaşmak yanında,onlara iyi örnek olmak ta ana-babanın en önemli vazifesidir diye düşünürüm.