Patronsuz Kalan Köpekler 35

Dördüncü kata geldiklerinde asansörden indiler,Yaşlı kapıcı tekrar asansöre binmeye yeltenmiştiki Hilal onu durdurdu
--Nereye amca,halam senden başkasına kapıyı açmaz,tanımaz şimdi sesimi
--Açar açar,senin geleceğini biliyor,hem o adam beni pek sevmedi galiba karşılaşmak istemem
Kapıcı sanki içerdeki adamdan korkuyordu,biran önce gitmek istiyordu kapıdan,ve buda Hilalin tahminini kuvvetlendiriyordu.Büyük ihtimalle içerdeki Murattı.
Kapı ziline heyecan ve korkuyla karışık duygularla basıyordu,ilkkez bir kapının açılması bu kadar uzun sürüyordu,birkaç saniye sanki bir gün gibi geçmiş,halası karşısında bembeyaz bir surat,ağlamaklı gözlerle duruyordu.İlk andaki şaşkınlığı üzerinden atıp halasının boynuna sarılmıştı.İkiside sanki boynuna sarılacak birilerini aramışlardı,bir birlerine belli etmeden birbirlerinin omuzunda ağlıyorlardı.Hilal halasını bu adamlarla muhattap ettiği için,yada böyle bir duruma vesile olduğu için kendine kızıyor,halası yeğenini sağ salim karşısında gördüğüne dua ediyordu.Tabi bunları her ikiside kendi içinde yaşıyordu,çünki henüz içeri girmemişlerdi,ve içerdeki adamın Murat olmama ihtimali hala vardı.
Oturma odasına girdikleri vakit,Hilal hiç şaşırmamıştı,çünki tam tahmin ettiği gibi koltukta oturan Murattı.Murat onu görünce yüzünde acıklı bir gülümseme belirmişti.Yalvarır bir ses tonuyla ilk konuşan Murat oluyordu
---Hoş geldin Hilal,biliyorum bana kızgınsın ama lütfen anlatacaklarımı dinle,sonra istersen beni kendi elinle polise ver
Hilal ne yapması gerektiğini bilmiyordu,Hoş bulduk demek isterdi ama ne hoş gelmişti,nede hoş bulmuştu.Halasını bu işe neden karıştırdıklarını anlayamıyordu.Bu yüzden Murata olan öfkesi biraz daha artmıştı.
Kendini biraz daha toplayıp,korkusuz bir tavır takınmaya çalışarak''allah belanı versin '' diyebildi.Murat böyle bir tepkiyi bekliyordu zaten,kızmadı ona sadece yine aynı yalvarır ifadeyle
--Allah belamı verdi zaten Hilal,ama ne olur beni hemen idam etme,önce dinle,benimde geçerli sebeplerim var