Patolojik Bodoslamalı Alacakaranlığın Şavkı

Sözcüklerin kadavralarının çatılarını söküyorum.
Dokunuyorum manaların terennümlerine.
Akordunu bozuyorum kalp sesimin.
Ruhuna yöneliyorum deli divaneyim.
Bakıyorum gözlerine, bakıyorum vahşetli yanına.
İki çift siyah dip kuyu gibi parlıyor gözlerin.
Dalıyorum suya; hasretim, çiçekler misali yüreğinin içine.
Düşsüz çocukların menekşemsi koparılmışlığının hüznüne giriyorum.
Patolojik bodoslamalı alacakaranlığın şavkına bürünüyorum böylece.

Sözcüklerin karanlıklarının viranelerinde geziniyorum.
Ruhunun çeperinin duvarlarına ulaşıyorum.
Ses yok seda yok hiçsizliğe tosluyorum.
Ansızın bakışlarının tufanlarına yakalanıyorum.
İmdat, imdat! hangi iklimlerdeyim.
Deliye dönüyor duygularım.
Dalların meyveye duyduğu hasret gibi hasretim sana.
Patolojik bodoslamalı alacakaranlığın şavkına hüzünler katıyorum.

Mecnun sözcüklerin çöllerinde geziniyorum.
Ağaçlara, kuşlara, çiçeklere seni soruyorum.
Kerem’den kül olmanın sırrını öğreniyorum.
Ferhat’ın kazmaları beynimde yankılanıyor.
Kalbim gelmiş geçmiş bütün duyguları öğrenmenin derin hallerinde.
Bir türkü düşüyor dilimden usulca.
Patolojik bodoslamalı alacakaranlığın şavkında ölümcül bir yüzüm.

11.05.2015
Fatih Ataşçi